...

از آخرین یادداشتم مدت زیادی می گذره، برای من که به نوشتن زنده ام کمی عجیبه ، برای من که همیشه آخر جزوه هام ، یادداشت های گوشیم، چرکنویس اینجا پر از حرفه، این میل به ننوشتن کمی عجیب و شاید نگران کننده ست.

حرف ها زیادن اونقدر که نمی دونم از چی بنویسم و از کدوم بگم

وقتی مدتی حرف نمی زنی انگار وقتی حرفی هم داری زبونت الکن میشه، کلمه ها درست نمی چرخن و ساختن یه جمله ی ساده با جا به جا کردن یه کوه برابری می کنه.

زندگی داره منو تو خودش می بلعه. بلع می فهمی یعنی چی؟ مثل قصه ی شازده کوچولو، اونجا که از مار بوآیی حرف می زنه که فیلی رو بلعیده

شاید مثال بی ربطی باشه اما تنها مثالیه که به ذهنم رسید

فاطمه همیشه می گفت من واسه فهم موضوعات مختلف  مثالای خیلی خوبی می زنم ، فکر کنم آدمیزاد بزرگتر که میشه استعدادهاش بیشتر رنگ می بازن، در عوض پر میشه از شک از تردید از ترس

شک می فهمی یعنی چی؟ تردید و ترس چطور؟

وقتی کاری برام سخته، سنگینیش برای شونه هام زیادیه آخرین ترفندم میشه عقب انداختنش، اون قدر عقب میندازمش که زورم بهش برسه

حالا مجبورم تصمیم بگیرم، تصمیمی که سایه ش رو تموم زندگیم میفته.

تصمیم بزرگ می فهمی یعنی چی؟

سنگینی یه تصمیم بزرگ چی؟

مثل اونجایی که اسکارلت اوهارا تصمیم می گیره به تارا برگرده.

فاطمه همیشه می گفت من مثالای خوبی می زنم

گفتم اینو؟

گفتم که دلم آرامش میخواد؟ گفتم از تکرار و عادت بیزارم؟

گفتم که نمیشه اینا رو با هم جمع کرد؟

گفتم که یوقتایی جمع اضداد میشم؟

جمع اضداد می فهمی یعنی چی؟

مثل...