از سری پست های بی عنوان

تنها دلخوشی این روزهام؟

دو روز در هفته و هر بار سه ساعت میرم به چند تا دختربچه ی کلاس پنجمی که ریاضی شون رو افتادن درس میدم، بی مزد و منت

همیشه از معلم بودن بدم میومد، به نظرم خسته کننده بود. اما الان؟

وقتی می بینم چیزی رو یاد گرفتن مثل اون حیوان نجیب(نه نه خودش نه، بغل دستیش) آره خلاصه مثل اون ذوق می کنم.

امیدوارم کمکی براشون باشم، اما قبل از اون ها به من کمک میشه که ذهنم کمی خالی شه، که حسای خوب به سمتم هجوم بیارن، که بفهمم مفید بودن چه حس دلچسبیه، برای چند ساعت نگرانیم این باشه که یعنی زهرا فهمید عدد مرکب یعنی چی؟ مریم کامل یاد گرفت اعداد کسری رو روی محور نشون بده؟ فارغ از اینکه اون بیرون چی میگذره، دلار چنده و برجام چیه و ته زندگیم به کجا میرسه و فلانی در موردم چی فکر می کنه و تا کی قراره بی آبی تحمل کنیم و ابگوشت هم مگه شد غذا و جواب کنکور الف چی شد و من که هیچی نمی خورم چرا لاغر نمیشم و گرفتاری عمو به کجا رسید و چرا این خستگی و ناامیدی دست از سرم برنمیداره و چه و چه و چه...

برای همون چند ساعت زندگی من خلاصه میشه تو اون کلاس کوچیک و همون چندتا بچه که لابد هر از گاهی با خودشون میگن این یارو هم یه کم خل میزنه ها

اون ها گذشته ی من هستن، من هم جای اون ها بودم پشت همون میز و نیمکت ها نشستم و دقیقا تو همون کلاس به همون تخته زل زدم و فکر کردم مگه ممکنه درسی بی خود تر از ریاضی باشه...

پی نوشت یک: من آدم بی خیالی ام؟

پی نوشت دو: امشب بابا یهو بغلم کرد، شخصیت سرد و جدیش کمتر اجازه ی این کارو میده بیشتر دوست داره با رفتارش دوست داشتنش رو نشون بده، همون چند ثانیه ای که سرم رو سینش بود اشکم گوله گوله می ریخت، کاش می دونستی من این آغوشو بیشتر و همیشه تر میخوام...

پی نوشت سه: خدایا هوامو داشته باش.