زلزله اومد. ادامه مطلب ...
گفته بودم که دخترا بابایی هستن؟
گفتن نداره همه می دونن
اما تو لحظه های سخت فقط مادره که میشه اسمشو داد زد.
یادته یه بار تو اون روزای سخت و مزخرفی که خودت خودتو تو منجلاب انداخته بودی داشتی تو خواب زار میزدی؟
تو که تو خواب حرف نمی زدی می زدی؟
اما اون شب با همه ی وجودت تو خوابی که یادت نیومد چی بود داشتی داد می زدی"مامان جان"
حتما سخت بوده دیگه
یادته روز کنکورت هی واست دعا می کرد و تمو روزو صلوات فرستاده بود؟
یادته دانشگاه که قبول شدی بیشتر از تو ذوق کرد و هنوزم ذوق می کنه؟ چقدر نذر کرد برات؟
اون روز که تو حیاط کمکش می کردی که سبزی بکارین رو یادته؟ عید مبعث بود دیگه. گفت ایشالا قبول شی یه همچین روزی شیرینی پخش کنیم، هی راه به راه از این نذرا می کرد. بزرگ و کوچیک
همین چند وقت پیش که زمین گیر شدی؟ کم به دادت رسید کم هواتو داشت؟ یادته خودتم دیگه خجالت می کشیدی از محبتاش؟
چند روز پیش بود اون خواب بد؟
آره دیگه. چقدر ترسیدی؟
همون صبحی که تا پا شدی فوری زنگ زدی بهش و تا صداشو شنیدی هق هق زدی زیر گریه و تلفنو قطع کردی.
داشت کجا می رفت؟ آهان می رفت نون بگیره
دو ثانیه بعد زنگ زد و تو با هزار بدبختی صدای نزارتو به پای تازه از خواب بیدار شدن گذاشتی.
امروز چی؟
تو که از ارتفاع می ترسی مجبوری سوار اون وسیله ی بازی شی؟
خب آره به هیجانش می ارزید.
چند بار اون بالا داد زدی"مامان"؟
مگه می رسید صدات بهش؟
نه خب
ولی این انگار یه واکنش غیر ارادی باشه، چون می دونی همیشه به کمکت میاد و به دادت میرسه صداش می زنی.
یه وقتا آبمون تو یه جوب نمیره از دو تا نسل کاملا متفاوتیم حتی دعوا می کنیم بحث می کنیم از هم شاید دلخور میشیم اما همیشه اینو می دونم که همیشه به فریادم میرسه.
جالبیش اینجاست دانشجوی دکترا واژه ی "دهاتی" رو به عنوان توهین و تحقیر به کار می بره. این برای بار هزارم، تحصیلات و شعور دو تا چیز کاملا مجزا هستن.
***
با "آی بی کلاه" تو سلف نشسته بودیم و درباره ی این حرف می زدیم که شام ماکارونی بپزیم یا نون پنیر گوجه بخوریم که خانمی که کنارمون نشسته بود به بغل دستیش گفت: اون پنج تا راکتوری که ساختم رو نشون استاد دادم...
ما دیگه بقیه شو نشنیدیم چون مخمون سوت کشید.
+رآکتور می سازیم جدی؟
ما آدم تنها ها، ماهایی که نازکش نداریم و کسی نیست به غرغرامون گوش بده قوی تریم. تنهایی آدمو قوی می کنه یاد می گیری خودت واسه ی همه چی بجنگی یاد می گیری که حرفاتو تو دلت نگه داری و لبخنداتو بیرون بریزی، یاد می گیری زمین که خوردی دست بذاری روی زانوت و پاشی.
حتی بعد یه مدت یاد می گیری خودت موهاتو بریزی یه طرف شونه ت و شروع به بافتنشون کنی.
ما آدم تنها ها رو دست کم نگیرید.
پروردگارا!
قدرتی ب من عطا فرما تا به پایان برسانم هر فیلم و کتابی را که شروع می کنم.
و یا شروع نکنم هر چه را که به پایان نمی رسانم.
آمین