پیوندها
ابر برجسب
که تو در دلم نشستی که هنوز من نبودم سر از این خمار مستی همه عمر برندارم تا فرو شوید اندوه دلی می رود پای سپیداری شاید این آب روان آب را گل نکنیم از خار استدلال ها شد ریشه ریشه دامنم یک کوره ره از بی کسی با عقل گشتم همسفر فروغ فرحزاد سرد می شد آفتاب دیدگانمجدیدترین یادداشت‌ها
همهنویسندگان
- سپیدار 146
بایگانی
- مهر 1399 3
- فروردین 1399 4
- آبان 1398 2
- مهر 1398 1
- شهریور 1398 1
- تیر 1398 2
- خرداد 1398 2
- اردیبهشت 1398 2
- فروردین 1398 1
- اسفند 1397 1
- بهمن 1397 6
- دی 1397 8
- مهر 1397 2
- شهریور 1397 9
- مرداد 1397 6
- تیر 1397 4
- اردیبهشت 1397 2
- فروردین 1397 7
- اسفند 1396 7
- بهمن 1396 8
- دی 1396 4
- آذر 1396 2
- آبان 1396 6
- مهر 1396 9
- شهریور 1396 5
- مرداد 1396 10
- آبان 1394 12
- شهریور 1394 2
- مرداد 1394 12
- تیر 1394 2
- خرداد 1394 4
جستجو
آمار : 20871 بازدید
Powered by Blogsky
هنوزم میشه امیدوار بود
1-اینایی که عکس خودشون بک گراندشونه
اینایی که کسی تولدشونو یادشون نمیمونه
اینایی که اگه مدت ها پیداشون نباشه کسی ازشون خبر نمیگیره
اینایی که ترجیح میدن بشینن یه گوشه و یه کتاب بخونن یا یه فیلم ببینن و یا حتی هیچ کاری نکنن تا اینکه تو یه جمع حاضر باشن
اینایی که اگه ازشون بپرسی آخرین بار به کی کادو دادی باید ده دقیقه فکر کنن
اینا خیلی وقته تو خودشون گم شدن
اینا اونقدر از آدما دور شدن که میتونن به زندگی غار نشینی برگردن
+ میتونم امیدوارم باشم که تا رسیدن به این مرحله خیلی فاصله دارم:)
2- من ، بارون ، شب، پنجره ، شیشه ی بخار گرفته ، یه سری خطوط نا مفهوم ...
سپیدار
جمعه 8 آبان 1394 ساعت 21:07
یه چیز دیگم میشه گفت برا اینا غیر غار نشینی .
نداشتن یک تکیه گاه کاری میکنه که قدرت ساخت اون تکیه گاه رو بدست بیاری .
من هم کسی رو نداشتم و زمانی که کسی من رو مخاطب قرار میداد یکم بغض میکردم و یا توی خیابون دوست داشتم یکی الکی صدام کنه و یا یه بار الکی به یکی اس میدادم با اینکه نمیشناختمش خخخخ .
اما چیزی رو که خواستم دارم میسازم . تکیه گاه نداشتم رو توی خودم ساختم . الان خیلی ها منو میشناسن ، بعضی مکان ها کنفرانس میدم و بعضی ها تمایل به صحبت و مشاوره از من دارن و ... . البته هنوز هم مونده که بسازم اونچیزی که میخوام .
روسو حرف قشنگی میزنه :
در مدرسه های مختلفی چیزای زیادی یاد گرفتم اما مدرسه ای که بیشترین چیز رو به من یاد داد ، مدرسه ی فقر و محرومیت ( نداشتن ) بود .
هر چی میتونه در عین حال که بده خوب هم باشه.
اینم یه جنبه ی دیگه
من تو همون مرحله ام، ولی اصلا سخت یا ناخوشایند نیست. شاید به این خاطره که من از همون اول، از بچگی همین طوری بودم، به جز خانواده برای کسی اولویت نداشتم. میدونی خوبیش چیه؟ من هم تو غم ها تنهام و هم تو شادیها
خب اینم حرفیه
اره میشه امیدوار بود
اخ جون بارون